Młodzi ludzie chcą żyć samodzielnie. Bez nadzoru rodziców. Chcą podejmować własne decyzje. I tak to powinno działać. Jednak zderzenie się z takim aspektem życia może wywołać pewien dyskomfort, a nawet bolesne zaskoczenie.
Bohaterami książki są studenci pierwszego roku, którzy przybyli kształcić się do Krakowa. Są to Wiśnia, która imię otrzymała na cześć Wisławy Szymborskiej, bo tak chciał tato, Wiktoria, Milena, Maria, Irek, Tomek (znany bardziej jako Trawka).
Z czym przyszło im się zmagać? Z opuszczeniem rodzinnego domu. Jedni zamieszkali w akademiku, ale nie czując się tam swobodnie, przenieśli się na stancje, jednak nie wzięli pod uwagę, że będą musieli stanąć w szranki z właścicielami mieszkań, którzy niekiedy bezpardonowo ingerowali w ich życie.
Z tęsknotą za domem. “Przepłakałem [mówi Trawka] w akademiku cały tydzień. Co nie było łatwe, bo dzieliłem pokój z dwoma bezwzględnymi twardzielami z polibudy. Gdyby wykryli mięczaka, dopiero miałbym powody do płaczu. […] Znalazłem sposób na stres. […] Cofnąłem się do beztroskich lat za pomocą żywności dla niemowlaków. No wiecie: kaszka morelowa, herbatka z kopru i rumianku, przecierane owoce w słoiczkach, bebiko. […] Już po dwóch posiłkach poczułem się bezpieczniej. A kiedy zacząłem używać mydła i zasypki dla niemowląt, jak ręką odjął. Teraz w trudnych chwilach zawsze sięgam po żarcie dla maluchów. To mi od razu przywraca równowagę”.
Inni w krótkim czasie po rozpoczęciu nauki zorientowali się, że wybrany przez nich kierunek im nie odpowiada. I tak Wiśnia z Mileną dokonały zamiany. Wiśnia przepisała się z kierunku Skuteczne i Nowoczesne Opowiadanie Bredni, w skrócie SNOB na kierunek Pierwszorzędne i Aktywne Plecenie Kosmicznych Andronów, w skrócie PAPKA. Milena zaś dokonała zmiany w odwrotną stronę: z PAPKI na SNOB. Ostatecznie w lipcu następnego roku dziewczyny zdawały egzamin wstępny na świadomie wybrany przez siebie kierunek studiów.
Młodzi ludzie zmagają się z pierwszymi miłosnymi zawodami, jak Maria – dziewczyna o artystycznej duszy, która zakochała się w oszuście, a nie zauważała szczerości uczuć kierowanych w jej stronę przez Tomka.
Do tego dochodzą kłopoty rodzinne, jak rozstanie rodziców Wiśni. Niezadowolenie ojca dziewczyny, który nie mógł zrozumieć i długo nie potrafił zaakceptować tej decyzji córki, która dotyczyła zmiany kierunku nauki. Zaś problemy Wiktorii dla jej mamy miały mniejszą wagę od kłopotów serialowych bohaterów.
Ale młodzi ludzie radzą sobie pomimo piętrzących się przeciwności. I co ważne mają dystans do siebie. Bardzo istotne jest i to, że mogą liczyć na siebie. I nie chodzi tylko o słowa pocieszenia, co jest też ważne, ale o realne działania i wzajemne wspieranie się.
Książka skrzy się humorem. Autorka bezbłędnie punktuje i ośmiesza absurdalne sytuacje. Przekonuje, że z problemami można sobie poradzić.
“Cierpkość wiśni” to dobra lektura dla wszystkich, nie tylko dla tych, którzy aktualnie źle się mają.

Pomocy do nauki języka polskiego jest mnóstwo. I to na każdym etapie kształcenia. Najoczywistsze to ćwiczeniówki i karty pracy. Dzięki nim szybko i w łatwy sposób można utrwalić wiadomości omawiane na lekcjach. Co się w takich pomocach znajduje? Zadania z gramatyki, nauki o języku, ćwiczenia do lektur, a także zagadnienia pozwalające dokonać analizy wierszy czy tekstów kultury, do których zaliczamy przykładowo obrazy, filmy.
Inna grupę pomocy stanowią repetytoria. Ważne jest, aby zawierały odpowiedzi do zadań. Wtedy uczeń sam może sprawdzić poprawność odpowiedzi, których udzielił. Oczywiście mam tutaj na myśli głównie odpowiedzi do zadań zamkniętych, które dość łatwo zweryfikować. Inaczej to wygląda w przypadku zadań otwartych, kiedy to podawana jest przykładowa odpowiedź i niektórym trudno jest rozstrzygnąć, czy to co napisali jest poprawne, czy nie. A już, według mnie, samodzielne sprawdzanie przez ucznia, czy poprawnie napisał dłuższą formę wypowiedzi, np. rozprawkę, opowiadanie jest zadaniem dość karkołomnym. Tutaj potrzebna jest “ręka” nauczyciela, który zweryfikuje pracę pod kontem zgodności z tematem, merytorycznym, poprawności kompozycyjnej, stylistycznej, ortograficznej, interpunkcyjnej. Oczywiście można korzystać z różnego rodzaju ćwiczeń redakcyjnych, w których zawarte są wskazówki, jak daną formę wypowiedzi napisać, ale warto byłoby, aby taką pracę sprawdził nauczyciel czy korepetytor. Po co? Na przykład uczeń nie potrafi napisać tezy w rozprawce. Jeśli nie otrzyma fachowej rady w tej kwestii, to będzie dreptał w miejscu i pisząc tego typu wypracowanie na egzaminie, może mieć problemy.
Kopalnią pomocy jest internet. Można tam znaleźć blogi, filmiki, webinary, podcasty. Też można z tych narzędzi korzystać, byle nie hurtowo, żeby nie skończyło się to mętlikiem w głowie. Popularne są grupy fejsbukowe. To też fajny pomysł służący nie tylko utrwaleniu wiedzy, ale też zawieraniu nowych znajomości. Ale trzeba pamiętać też i o tym, że uczestnictwo w najfajniejszej dyskusji nie zastąpi solidnej pracy.
Dobrze, że uczniowie mogą korzystać z wielu narzędzi do nauki. Ważne, aby wybrali takie, które są nie tylko bajeranckie, ale przede wszystkim skuteczne.

Żyjemy w grupach społecznych. Najbliższa jest, a przynajmniej powinna być, rodzina. Mówię nie tylko o rodzicach czy rodzeństwie, ale też o krewnych. Inną grupą, do której należymy jest szkolna społeczność. Tworzymy też zespoły, składające się z ludzi mających wspólne zainteresowania, przykładowo sportowe, artystyczne. Jak zatem zachowywać się w tego typu
społecznościach?
Unikajmy chodzenia z miną “nic mnie nie cieszy, jesteście beznadziejni”. Nie można wykrzywiać się na każdą propozycję, nie mając lepszej. Nie należy do dobrego tonu nie przyjmowanie cudzych pomysłów, a tylko forsowanie wyłącznie swoich. Nikomu nie będzie miło, jeśli będziemy demonstrować nasze problemy i oczekiwać od otoczenia spełnienia naszych wygórowanych wymagań. Ponadto nie można żądać dla siebie wszystkiego co najlepsze z taką miną, jakby było oczywiste, że “się należy”. Nie działają na naszą korzyść plotkowanie czy intrygowanie. Bo trzeba sobie zdawać sprawę, że w grupie ceni się osoby życzliwe, wesołe, taktowne, lojalne, niezawodne.
…………………………………………………………………………………………………………………………………..
Canaletto (właśc. Bernardo Bellotto) żył w latach 1721-1780). Był włoskim wudecistą, czyli malarzem specjalizującym się w pejzażu miejskim. Przebywał na dworach monarszych w Dreźnie i Monachium. W 1767 roku przyjechał do Warszawy. To właśnie z inspiracji króla Stanisława Augusta Poniatowskiego przygotował serię 26 pejzaży Warszawy i okolic. Wierność pejzaży artysty sprawiła, że posłużyły one jako wzorzec podczas prac rekonstrukcyjnych po II wojnie światowej.
……………………………………………………………………………………………………………………………………
Pont des Arts to paryski pierwszy most wyłącznie dla pieszych. Zbudowano go w 1804 roku. Jest to najstarszy most z żelaza we Francji, a trzeci na świecie. Drewnianą kładkę podtrzymywaną przez metalową, lekką konstrukcję obsadzono drzewkami pomarańczowymi i krzewami. Praktyczną ozdobą mostu stały się umieszczone pośrodku szklarnie z rzadkimi gatunkami kwiatów. Tam w czasie deszczu mogli schronić się przechodnie.
…………………………………………………………………………………………………………………………………..
W Atenach baseny i łaźnie parowe, z których można było skorzystać znajdowały się w gimnazjonie, jako publicznym ośrodku ćwiczeń sportowych. Kobiety i dzieci myły się w dużych miednicach z brązu. Niektóre domy miały łazienki i wanny z terakoty. Niewolnicy pomagali panom przy kąpieli.
………………………………………………………………………………………………………………………………..
Rzeczownik ‘ostentacja’ pochodzi od łacińskiego słowa ‘ostentatio’, co znaczy ‘celowe popisywanie się’.
………………………………………………………………………………………………………………………………..
Humor

Mickiewicz, nim się urodził, wiedział już, że zostanie wielkim poetą.
Wiersze Norwida są piękne, ponieważ mało kto je rozumie.
Aleksander Fredro był największym komediantem XIX wieku.

(źródło: “Pegaz na biegunach”)

PODZIEL SIĘ: Tweet