Apple, a tak naprawdę Apollinia Apostolopoulou ma 13 lat. Mieszka z babcią w niewielkim angielskim mieście. Kiedy miała dwa lata, mama opuściła ją, aby wyjechać do Nowego Jorku i występować na Broodwayu. Apple kocha babcię, ale czasem ma dość jej ciągłego strofowania, gadania o śmierci i obciachu przy odbieraniu ze szkoły. I bardzo tęskni za mamą. Pewnego dnia mama niespodziewanie wraca. Apple jest szczęśliwa. Z mamą może porozmawiać o wszystkim, urwać się z lekcji, pójść na zakupy, wyskoczyć do restauracji. Ale powrót mamy zmienił dotychczasowe życie dziewczyny. W pewnym sensie wywrócił je do góry nogami. Bohaterce przyszło zmagać się z konsekwencjami decyzji podejmowanych przez mamę. A były one często nietuzinkowe oraz wymagające od Apple hartu ducha. A ponadto mama co chwilę uchylała rąbka tajemnicy ze swojego życia. A nie były to sekrety takie sobie. Dość powiedzieć, że Apple musiała stawić czoła problemom, o których do tej pory dzięki troskliwości babci nie miała pojęcia. Stać się odpowiedzialna nie tylko za siebie. Był to czas przyspieszonego dojrzewania bohaterki. Okres strat i to bolesnych, jak i zysków i to niespodziewanych.
Aplle swoje przemyślenia zapisuje. Są to wiersze, w których zawiera refleksje na temat samotności, strachu, walki, miłości, rozczarowania, poezji. Są to wartości, wokół których skupia się życie bohaterki. Ważne dla niej, będące istotą jej życia, o których napisała w wierszu “Kochałam je wszystkie”

Kochałam je wszystkie:
Pieczeń z jabłkowym sosem; gorącą herbatę w dużym kubku;
Zapach nowych książek i zapach tych starych;
Dziewczynkę z głową całą w rudych lokach
Jej krzyk – Jej płacz – Jej śmiech;
Psa o jasnej sierści i dotyk jego nosa
Na mojej twarzy; inną twarz, starą, mojej babci;
Dziurę w płocie – tajemne przejście miedzy dwoma domami;
Kładzenie się wieczorem do własnego łóżka,
W pościeli białej i czystej jak niebo;
Powrót kobiety w zielonym płaszczu –
Zwyczajnej i niedoskonałej jak każdy człowiek;
Książki z wierszami; I dźwięk ołówka,
Który cicho skrobie kartkę, kiedy piszę;
Wymyślone historie; i Prawdę.
Kochałam je wszystkie.

Formy pisemne można zasadniczo podzielić na dwa rodzaje. Krótsze, czyli np. zaproszenie, dedykacja, ogłoszenie. Dłuższe, czyli np. recenzja, rozprawka, opowiadanie, charakterystyka.
Forma krótsza nie wymaga za wiele czasu, chociaż i w tym przypadku powinno się należycie przygotować, aby poprawnie ją napisać. Inaczej wygląda sprawa, kiedy musimy zająć się dłuższą formą wypowiedzi. Na ten typ zadania trzeba poświęcić trochę czasu, bo sporządzanie pracy w ostatniej chwili może nas kosztować więcej stresu i jeszcze się okaże, że w pośpiechu napisaliśmy zadanie nie na temat.
Od czego zacząć? Od przeanalizowania tematu. Trzeba zastanowić się nad każdym słowem, bo od tego w głównej mierze zależy, czy nasze wypracowanie będzie napisane na temat. Jeśli w poleceniu mamy, aby odwołać się do bohaterów literackich, to trzeba przywołać co najmniej dwie postaci. Jeśli w temacie znalazło się sformułowanie “Odwołaj się do lektury obowiązkowej i innego tekstu literackiego”, to musimy przytoczyć utwór z listy lektur, który był omawiany na lekcjach języka polskiego oraz inny dowolnie wybrany przez nas. Ale muszą być dwa teksty, na co wskazuje spójnik łączny ‘i’.
Po przeanalizowaniu tematu warto w brudnopisie w formie mapy myśli, punktów sporządzić schemat wypracowania. Wtedy nie zapomnimy o informacjach, które powinny się znaleźć w naszym zadaniu.
Teraz piszemy wypracowanie. Staramy się zachować poprawność stylistyczną, językową, interpunkcyjną, ortograficzną. W razie wątpliwości warto korzystać ze słowników, np. ortograficznego czy poprawnej polszczyzny. Po napisaniu wypracowania przeczytajmy je ponownie, aby ewentualnie wyłuskać i skorygować usterki i błędy.
I na koniec jeszcze jedna ważna sprawa. Wypracowanie powinno być napisane estetycznie.

Cudza korespondencja to nie tylko listy, które otrzymujemy w kopertach, ale także maile, SMS-y, wiadomości na portalach społecznościowych, na których mamy założone konta. Trzeba stanowczo podkreślić, że cudza korespondencja jest nietykalna. Czytanie jej to tak, jakby przeszukiwało się kieszeń czy torebkę osoby postronnej.
Jeśli przez przypadek wejdziemy w posiadanie cudzego listu lub wiadomości na temat innej osoby, to zachowujemy te informacje dla siebie, nie dzielimy się nimi publicznie, nie komentujemy tych treści. W tym przypadku winni byliby nie tylko ci. którzy przekazują nieswoje wiadomości, ale także ci, którzy słuchają, śmieją się i nie protestują.
……………………………………………………………………………………………………………………………………
Sokrates, filozof grecki żyjący w latach 470-339 p.n.e. posługiwał się metodą majeutyczną (z greckiego maia – “położna”), nazywaną również “położniczą” lub “akuszerską” (podobno matka Sokratesa była akuszerką). Położna zajmuje się m. in. odbieraniem porodów. Podobnie filozof stosujący metodę majeutyczną pomaga swojemu rozmówcy wydobyć ukrytą w nim prawdziwą wiedzę, asystuje przy narodzinach mądrości. Prawdziwe poznanie musi pochodzić z wnętrza każdego człowieka. Inni nie mogą mu go narzucić. Jedynie poznanie, które pochodzi z głębi, jest prawdziwą wiedzą. Toteż Sokrates zmuszał napotkanych ludzi, by “używali rozumu”. Potrafił udawać, że wie mniej niż rozmówca. Nazywamy to “sokratyczną ironią”.
…………………………………………………………………………………………………………………………………….
Przestępcy i niepopularni politycy mogli zostać skazani na wygnanie. Co roku Ateńczycy mogli napisać na skorupie rozbitego garnka glinianego (skorupy zwano “ostraka”, a sam zwyczaj “ostracyzmem”, tj. sądem skorupkowym) imię osoby, którą chcieli wygnać. Każdy, na kogo głosowało ponad 6 tysięcy ludzi, musiał opuścić Ateny na 10 lat.
……………………………………………………………………………………………………………………………………
Sala Audiencjalna na Zamku Królewskim w Warszawie jest okazałym pomieszczeniem z posadzką ułożoną z kilku gatunków drewna w skomplikowany wzór przypominający wirującą rozetę. Ściany obite zostały amarantowym adamaszkiem i ozdobione pięcioma wielkimi lustrami po sufit, na którym widnieje malowidło przedstawiające “Rozkwit sztuk i nauk w Rzeczypospolitej pod opieką geniusza Polski”. Ponadto salę zdobią liczne cenne przedmioty – kominek z różnobarwnych gatunków marmuru, cztery wiszące świeczniki z pozłacanego brązu i kryształu, pozłacane stoły z marmurowymi blatami oraz zegar obrotowy w kształcie amfory.
…………………………………………………………………………………………………………………………………….
Źródło powiedzenia “przeczytać od deski do deski” tkwi w odległej przeszłości. Otóż w średniowieczu księgi były początkowo spisywane na osobnych kartach, które składano jedna na drugiej i – aby się nie zniszczyły – zabezpieczano od góry do dołu deseczkami.
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Humor

Za czasów Krasickiego modnisie rozbijali się karetami po kawiarniach.
Mickiewicz zdobył w młodości gruntowne wykształcenie humorystyczne.
Słowacki nosił koszulę z kołnierzykiem własnego kroju.
(źródło: “Pegaz na biegunach”)

PODZIEL SIĘ: Tweet