Język polski, szkoła podstawowa

Kto pyta, nie błądzi, czyli skromność popłaca

Skromność to cecha, która jak się wydaje nie ma racji bytu w dzisiejszych czasach. Powszechna jest opinia, że tylko ludzie przebojowi mogą być szczęśliwi i będą mieć liczne grono znajomych nie tylko w świecie realnym ale przede wszystkim wirtualnym. Wbrew pozorom skromność nie oznacza jednak, że osoba obdarzona taką cechą będzie mniej lubiana. Dlaczego skromność może się opłacić? Jaki jest człowiek skromny?
• Wzbudza większe zaufanie.
• Łatwiej jest mu znosić porażki, bo zdaje sobie sprawę, że nikt nie może być doskonały.
• W stosunku do innych odznacza się większym współczuciem, co z kolei sprawia, że jest bardziej lubiany od tych, którzy okazują swoją wyższość.
• Nie ma wygórowanego mniemania na swój temat, ale ma też poczucie własnej wartości.
• Potrafi przyjmować komplementy i umie za nie szczerze dziękować.
• Nie jest osobą przebojową, ale nie ma też gigantycznych kompleksów, które musiałby ukrywać, np. zachowując się hałaśliwie czy wyzywająco.
• Otacza się ciekawymi i interesującymi ludźmi, bo dla niego nie są ważne gadżety, ale charakter drugiej osoby.
• Cechuje go pogodne usposobienie.
• Daje się lubić.

Bajki-pomagajki „Na podwórku nie ma nudy”

Ewa była rezolutną dziewczynką. Nauka nie sprawiała jej żadnych problemów. Bardzo chętnie brała udział w rozmaitych konkursach oraz uczęszczała na zajęcia pozalekcyjne. Brakowało jej tylko koleżanek, z którymi mogłaby spędzać wolny czas. Czasami doskwierała jej samotność, chociaż miała kochających rodziców i wspaniałego dziadka.
– Dlaczego nikt nie chce się ze mną przyjaźnić? – rozmyślała, idąc ze szkoły.
– Cześć Ewka! – ktoś zawołał ją gromkim głosem.
– Cześć! – odburknęła.
Była to Basia, koleżanka z klasy i z podwórka. Basia zawsze była uśmiechnięta i życzliwie nastawiona do świata.
– Spotkamy się na podwórku po południu – zagadnęła Ewę.
– No dobrze – z ociąganiem odpowiedziała dziewczynka.
Kiedy Ewa wyszła na podwórko, była już tam Basia z koleżankami.
– To co robimy? – zapytała Basia.
Ze strony dziewczyn padały różne propozycje. Tylko Ewa nic nie mówiła, bo tak naprawdę żadna z zabaw nie wydawała jej się interesująca, same nudy i dziecinada. W końcu dziewczynka oznajmiła, że musi już iść do domu. Z okna swojego pokoju, zza firanki, obserwowała bawiące się dziewczyny i tak naprawdę było jej smutno, że nie ma jej wśród nich. Koło wnuczki pojawił się dziadek.
– Dlaczego nie wyjdziesz do koleżanek? – zapytał.
– Bo one bawią się w nudne zabawy – odparła nadąsana.
– Chyba te zabawy nie są aż tak nudne, bo wszystkie dziewczyny są bardzo zadowolone – odrzekł dziadek, spoglądając przez okno. – I najważniejsze, że mogą beztrosko spędzać czas, a nie siedzą smutne w domu – dodał.
Kiedy nazajutrz Basia zaprosiła koleżankę do podwórkowej zabawy, Ewa już nie marudziła. Ani się obejrzała, kiedy zrobiło się ciemno i trzeba było wracać do domu. Cieszyła się, że znowu spotka się na podwórku z koleżankami i nie będzie nudzić się w domu. A gra „w dwa ognie” wcale nie jest taka dziecinna.

Warto przeczytać książkę ”Kajtuś Czarodziej”

Bohaterem powieści Janusza Korczaka „Kajtuś Czarodziej” jest mały chłopiec Kajtuś, a właściwie Antoś. Bardzo lubił słuchać baśni i tajemniczych historii opowiadanych przez mamę i babcię. Aby samemu poznawać niesamowite wydarzenia, nauczył się czytać. Pragnął zostać czarodziejem i mieć m.in. czapkę niewidkę i siedmiomilowe buty. Umiejętności czarodzieja po raz pierwszy wypróbował w szkole. A to zamienił kredę w mydło, a to zamienił atrament w wodę i uczniowie nie pisali klasówki z matematyki, a to znikło pióro, którym nauczyciel chciał postawić uczniowi zły stopień. Kajtuś ucieszył się ze swoich umiejętności i postanowił, że będzie używał czarodziejskiej mocy także poza szkołą. Ale jego czary stawały się niebezpieczne dla innych, kiedy to ludzie zaczęli chodzić do tyłu, a samochody fruwały w powietrzu. W mieście wybuchł chaos, kiedy to pozamieniał napisy na szyldach sklepów, przesunął wskazówki zegara, czy też doprowadził do walki kotów z psami. Kajtuś był chłopcem ciekawym świata, wrażliwym, wesołym. Lubił też psocić. Był też lekkomyślny, niecierpliwy, ale miał dobre serce. Doświadczając różnych przygód wiele się też nauczył. Zrozumiał, że to co przychodzi z trudem, daje większą satysfakcję. Przekonał się, że trzeba w sposób przemyślany czynić rzeczy pożyteczne. Dowiedział się, że gniew i bunt nie zawsze przynoszą korzyści, oraz że ważne jest, aby wypełniać obowiązki, które do nas należą. „Kajtuś Czarodziej” to książka przejmująca i mądra. Pokazuje marzenia i oczekiwania dziecka, które chce być traktowane przez dorosłych w sposób godny. Chce, aby najbliżsi postarali się je zrozumieć, zaakceptowali takim jakim jest, wspierali w problemach, nie wyszydzali i nie zostawiali samemu sobie (Janusz Korczak „Kajtuś Czarodziej”, Wydawnictwo W. A. B.).

Warto obejrzeć film „Piłkarzyki rozrabiają”

Reżyser: Juan Jose Campanella
Gatunek: animowany, przygodowy
Rok produkcji: 2014
O czym jest film?
Kiedy niepozorny chłopiec będzie musiał uratować swoje miasteczko przed niesympatycznym mistrzem piłki nożnej kosmosem-Kosmalą, pomocną dłoń podadzą mu… piłkarzyki. Figurki z jego ukochanej gry ożyją i stworzą drużynę, która rozegra decydujący mecz o przyszłość miasteczka. Dzięki małym, ale niezwykle rozgadanym i żywiołowym graczom Tymek pozna siłę przyjaźni i zwróci w końcu na siebie uwagę Zosi. Czy zespół, który zbierze, będzie miał szansę wygrać z zawodowcami? Dopóki piłka w grze, wszystko jest możliwe!

Wiedza w pigułce

Kim był Joseph Black?
Joseph Black żył w XVIII wieku. Był to uczony szkocki. Bardzo lubił przeprowadzać eksperymenty chemiczne. W 1765 roku odkrył gaz, który dzisiaj znany jest pod nazwą dwutlenku węgla.
 
 
 

Jaka były średniowieczne potrawy?
W okresie średniowiecza kuchnia naszych przodków była pożywna i dość urozmaicona. Musimy jednak wiedzieć, że pożywienie prostych, ubogich ludzi różniło się od jadłospisu ludzi zamożnych czy też królewskiego dworu. Jedzono m.in. wołowinę, wieprzowinę, drób, ryby, grzyby, jaja, mleko, masło, śmietanę, kaszę, proso, miód, mak, jabłka, śliwki, wiśnie, czereśnie, gruszki, rzepę, kapustę, ogórki, marchew, cebulę, groch, bób, soczewicę, chleb na zakwasie żytni lub pszenny. Umiano także przechowywać produkty, które wędzono, solono, suszono, jak np. mięso, ryby lub kiszono warzywa, jak np. kapustę, ogórki, buraki. Pragnienie gaszono kwasem chlebowym, sokiem klonowym lub brzozowym, miodem. Co ciekawe wodę uznawano za szkodliwą.

Skąd wzięła sie nazwa Biały Dom i kto był pierwszym jego lokatorem?
Budynek został wzniesiony pod koniec XVIII wieku. Jego ściany były malowane na biało i stąd wzięła się nazwa. Oficjalnie została wprowadzona przez prezydenta T. Roosevelta, a w 1902 roku została zatwierdzona przez Kongres Stanów Zjednoczonych. Pierwszym lokatorem Białego Domu był prezydent John Adams.

Co to jest ekologia?
W swobodnym tłumaczeniu słowo ‚ekologia’ oznacza opowieść o wspólnym domu roślin, zwierząt i człowieka. Jako samodzielna nauka ekologia wyodrębniła się stosunkowo niedawno. Według ekologów przyroda stanowi system połączeń, w którym panuje równowaga, np. nie można mówić o gatunkach lepszych, gorszych, pożytecznych, zbędnych.
Ważnym pojęciem jest ekosystem, czyli współzależność przyrody ożywionej (np. zwierzęta, owady) i przyrody nieożywionej (np. woda, powietrze).
Patronem ekologów jest od 1979 roku św. Franciszek z Asyżu. Ten święty słynął z przyjaznego stosunku do zwierząt, które nazywał braćmi i siostrami.

Od ucha do ucha, czyli humor z zeszytów szkolnych

Zwierzęta dzielą się na domowe i cyrkowe.

Wędrując przez dżunglę, Staś i Nel spotkali baobabę.

Myszy zagryzły Popiela, jego żonę Popielnicę oraz córkę Popielniczkę.

(źródło: „Pegaz na biegunach”)