DLA RODZICÓW

Jak nauczyć dziecko samodzielności?

Rodzice chcieliby zapewnić dziecku komfortowe warunki życia. I nie ma w tym nic dziwnego. Jednak trzeba mieć świadomość, że dziecko dorasta i będzie musiało samodzielnie radzić sobie w życiu. Nie można się też łudzić, że po skończeniu 18 lat dziecko w naturalny sposób nabędzie taką umiejętność. Samodzielność i odpowiedzialność powinny być wpajane od najmłodszych lat. Najlepsza jest metoda małych kroków. Podczas rodzinnego obiadu w restauracji pozwól dziecku zamówić danie i napój. Nie przypominaj codziennie o terminach klasówek czy sprawdzianów. Dzięki temu dziecko nauczy się, jak planować swój czas. Nie ingeruj w sprzeczki, nieporozumienia, konflikty z rówieśnikami (chyba że chodzi o prześladowanie dziecka), porozmawiaj o tym, co się dzieje, ale staraj się nie dawać gotowych rozwiązań. Naucz dziecko, że nie wszyscy muszą je lubić. I z tego powodu nie jest ani gorsze, ani niefajne. Zachęcaj do podejmowania działań, dzięki którym może rozwinąć swoje zainteresowania, np. do zajęć w klubach sportowych, kółkach przedmiotowych. Dopinguj do udziału w zawodach czy konkursach. Dzięki temu dziecko może nauczyć się radzenia sobie ze stresem czy niepowodzeniami. Jeśli pociecha jest starsza można zacząć wpajać nawyki oszczędzania. Jeśli zapragnie nowego Xboxa, nie zaspokajajmy od razu zachcianki. Niech dziecko w jakimś stopniu dołoży się do zakupu, np. może oszczędzać kieszonkowe. Ważne też jest nauczenie dziecka radzenia sobie z domowymi czynnościami. I nie chodzi o to, żeby przygotowywało wykwintny obiad, ale na początek niech umie obsłużyć pralkę czy zmywarkę. Z powodzeniem może też przynosić do domu drobne zakupy.
Te nasze działania pozwolą zbudować dziecku pewność siebie i umiejętność radzenia sobie z życiowymi wyzwaniami. A tych na pewno będzie wiele.

CZYTAMY, ROZMAWIAMY…
W tej rubryce będziemy proponować teksty, które mogą posłużyć rodzicom do rozmów z dzieckiem na temat problemów, z którymi może borykać się młody człowiek.

Dobrze jest, aby dziecko miało poczucie własnej wartości. Jednak trzeba pilnować, aby wygórowane mniemanie o sobie, przecenianie zalet nie zdominowało charakteru dziecka. Zarozumiałość, bo o tym mowa, to cecha, która nie przyciąga ludzi i nie budzi sympatii.
Jak temu zaradzić?

Sięgnijmy po opowiadanie „Zarozumiała łyżeczka” Elżbiety Szeptyńskiej
Tekst można przeczytać albo opowiedzieć.
A oto pokrótce jego treść.
Pewnego razu w szufladzie kuchennego kredensu znalazła się srebrna łyżeczka . „Jestem łyżeczką na specjalne okazje” – tak mawiała o sobie i odnosiła się do innych z pogardą. Po pewnym czasie nikt z mieszkańców szuflady nie chciał rozmawiać z łyżeczką. Ta posmutniała, ale ani myślała przestać się wywyższać. Aż pewnego razu nożyk do owoców postanowił przedstawić łyżeczce jej liczną rodzinę. Były to łyżki stołowe, wazowe, łyżka cedzakowa, warząchwie, łyżka do butów, a nawet koparka, częścią której jest łyżka służąca do nabierania ziemi. Srebrna łyżeczka przekonała się, że nie jest jedyną na świecie.

Porozmawiajmy z dzieckiem na temat opowiadania

• W jaki sposób łyżeczka traktowała innych mieszkańców szuflady?
• Jak reagowali na takie traktowanie?
• W jaki sposób rodzina łyżeczki ułatwia ludziom codzienne życie?
• Dlaczego łyżeczka zyskała przyjaciół?
• Można narysować zarozumiałą i sympatyczną łyżeczkę?